Het #MeToo-antwoord van Woody Allen

A Rainy Day in New York, het vijftigste filmkindje van Woody Allen, had het hoogtepunt in de lange carrière van de Amerikaanse regisseur moeten zijn. Door een oud vermeend misbruikschandaal is Allen echter een paria in eigen land. In Nederland is de film voor de overgebleven fans wél op het witte doek te zien.

Het had een feestjaar voor Woody Allen moeten worden. De 83-jarige regisseur zou de release van zijn vijftigste film vieren die zich bovendien ook nog afspeelt in zijn geliefde thuisstad New York. Maar toen een oud vermeend misbruikschandaal rond Allen weer de kop opstak, trok financier Amazon de stekker uit het project en besloot het de film – die al af was – niet uit te brengen. In Nederland hebben de nog overgebleven fans geluk: daar is de film wél in de bioscoop te zien. Maar in de Verenigde Staten is Allen inmiddels een paria geworden. De vraag is of dit terecht is en of je zijn werk en persoon wel op één hoop mag gooien.

Eerst maar even wat achtergrond, om de hele ophef rond de film wat beter te kunnen begrijpen: in 1992 beschuldigde de toen 7-jarige Dylan Farrow, adoptiedochter van Woody Allen en zijn toenmalige partner Mia Farrow, haar aangenomen vader van seksueel misbruik. De beschuldiging zorgde ervoor dat er meerdere onderzoeken naar Allen werden gestart, maar dat nergens verdachtmakend bewijsmateriaal gevonden werd. De twee rechtszaken die er tegen Allen werden gevoerd, won de regisseur allebei. Ondertussen waren Allen en Farrow al uit elkaar. De neurotische Allen had inmiddels een relatie met de toen 21-jarige Soon-Yi Previn, de geadopteerde dochter van Mia Farrow en muzikant André Previn. Niet alleen was en is deze verhouding controversieel vanwege het leeftijdsverschil van 35 jaar (!) tussen Allen en Soon-Yi, ook het feit dat ze de pleegdochter van Allens ex was, hielp niet echt mee.

Eind 2017 herhaalde Dylan Farrow zijn beschuldigingen dat Woody Allen haar als kind onzedelijk betast zou hebben. Maar nu, te midden van de snelgroeiende #MeToo-beweging, werd deze aanval wel serieus genomen en door alle media opgepikt, terwijl er geen nieuwe feiten waren en Allen de tegen hem gevoerde processen glansrijk gewonnen had. Maar toen Woody Allen in een interview erna alle aanvallen van zich af wierp en zich zelfs uitriep tot de ‘poster boy‘ van de #MeToo-beweging, verbrak financier Amazon alle banden met de regisseur uit angst voor imagoschade en weigerde het om nog maar iets van hem uit te brengen, waaronder zijn vijftigste filmkindje A Rainy Day in New York. Allen won vervolgens in de rechtbank de zeggenschap over zijn film weer terug, maar heeft nog geen distributeur gevonden die de film in de VS wil uitbrengen. In Europa doen ze wat minder moeilijk, daar zal de film in meerdere landen, waaronder Frankrijk, Italië en Nederland, een bioscooprelease krijgen.

Het verhaal is, zoals bijna elke Woody Allen-films van de afgelopen tijd, weer flinterdun.

Allen heeft vaak in interviews gezegd dat je zijn films op zichzelf moet beoordelen. Maar bij Allens nieuwste, A Rainy Day in New York, is dat bijna onmogelijk. Het verhaal lijkt wel het antwoord van Allen op de bakken aan drek die sinds 2017 over hem heen zijn gegooid en hem tot een outcast van Hollywood hebben gemaakt. Lijkt, want de film was allang klaar toen de hele #MeToo beweging over Allen heen viel. 

A Rainy Day in New York gaat over een opbloeiende liefde tussen twee studiegenoten: de wat ouderwetse Gatsby (gespeeld door Timothée Chalamet, de ster van de hitfilm Call Me By Your Name) en de licht hysterische Ashleigh (overtuigend gespeeld door Elle Fanning). Samen zijn ze een paar dagen in New York, omdat Ashleigh daar een oudere regisseur (Liev Schreiber die ze enorm bewondert kan interviewen. Maar er slaat een vonk over en ze raakt in de ban van de imponerende charmeur. Ondertussen wordt Gatsby op een filmset waar hij als figurant onbedoeld bij wordt gehaald, ingepalmd door de spannende Chan (gespeeld door Selena Gomez).

Het verhaal is, zoals bijna elke Woody Allen-films van de afgelopen tijd, weer flinterdun. Maar de verwijzingen naar Allens eigen leven zijn sterker dan ooit. Een meisje dat in extase raakt van een oudere regisseur, de verzuchting dat alle serieuze kranten zich als tabloids gedragen (denk aan alle recente aanvallen richting Allen); ook deze film lijkt weer een uitgebreide therapeutische sessie voor Allen om zijn eigen aparte leven van zich af te filmen.

Met A Rainy Day in New York zie je, net als bij Allens vorige films, afsplitsingen van hemzelf voorbijkomen, die allemaal lijken te reflecteren op het leven van de 83-jarige man, inclusief het rumoer rond zijn flink jongere vrouw. Het is een prima uitgangspunt om een filmmaker te beoordelen op zijn werk in plaats van het af te laten hangen van iemands privéleven. Maar met de verhalen die Allen kiest, maakt hij het ons als geïnteresseerde kijker wel lastig om die twee zaken van elkaar te scheiden.

 Met A Rainy Day in New York zie je afsplitsingen van Allen voorbijkomen, die allemaal lijken te reflecteren op het leven van de 83-jarige man.

Dat een aantal acteurs uit de film na afloop hun salaris hebben gedoneerd aan een goed doel, omdat ze zich achteraf ‘besmet’ voelden door met Woody Allen te hebben samengewerkt, zegt niets over Allen, maar alles over de kramp waar een groot deel van Hollywood in is geschoten. Terecht richt Allen zijn pijlen nu op het maken van films in Europa, dat – vooralsnog – veel milder over hem oordeelt.

Waarschijnlijk trekt Allen zich niets aan van alle kritiek en blijft hij stoïcijns hetzelfde verhaal recyclen, al is het nu vooral met Europese financiers. Maar je zou willen dat de vileine kant van Allen, die hij vooral in zijn begintijd had, weer de ruimte krijgt, om zo zijn criticasters met scherpe humor mee om de oren te slaan. Het zou het perfecte antwoord op de onbewezen #MeToo-beschuldigingen zijn.

A Rainy Day in New York draait vanaf 29 augustus in de bioscoop.

Hier de link naar het originele stuk: https://www.hpdetijd.nl/2019-08-29/metoo-antwoord-woody-allen/