In deze laatste maand van het jaar, waarin ons thema “The End” is, mag een ode aan de end credits niet ontbreken.
Bijna elke film die we nu in de bioscoop zien, eindigt met een minutenlange sliert aan namen van iedereen die ook maar iets met de film te maken heeft gehad. Dit is echter niet altijd zo geweest. Tot de jaren ’60 eindigde elke film simpelweg met de woorden ‘The End’. Er waren wel credits, maar die zaten in verkorte vorm aan het begin van de film.
Sinds in 1906 de eerste echte speelfilm The Story of the Kelly Gang werd uitgebracht, is het laatste beeld wat de bioscoopkijker zag een titelkaart met de woorden ‘The End’, al dan niet voorafgegaan door een dichtdraaiende lens. Net als de grote aandacht die in de beginjaren van de cinema werd besteed aan de tussenteksten, zijn de The End-kaarten vaak typografische pareltjes. Het lettertype was vaak hetzelfde, maar soms kregen designers de vrije hand om er wat meer mee te doen.
Maar ook toen zwartwit plaats maakte voor kleurenfilm, leverde dit soms prachtige stills op. Nog steeds als je de beelden ziet, wekt het een enorme filmliefde op. Je weet dat je na deze woorden in één keer weer terug in de realiteit bent.
Zelfs nu nog wagen sommige filmmakers zich aan het nostalgische The End. Zo heeft La La Land – nu in de bioscoop – geheel in de stijl van de Hollywood musical een nostalgische eindtitelkaart. Maar ook The Lego Movie en Love & Mercy gebruikten dit in 2014 met een knipoog.
De lijst met prachtige voorbeelden is eindeloos. Maar met het verdwijnen van de ‘The End’ kaart kwam soms er ook wat moois voor in de plaats. Zo maakte design artiest Saul Bass – bekend van de openingssequenties van Hitchcock – voor Around the World in 80 Days (1956) één van de mooiste end credits ooit.
West Side Story (1961) was één van de eerste films die uitgebreide end credits liet zien. En ook hier maakte Bass er een visueel feestje van.
Verschenen in Cine: http://cine.nl/the-end/